Spaarne Werkt helpt mensen op weg naar betaald werk. Wat werk precies voor hen betekent, vertellen ze zelf in deze interviewserie. Lees hier het verhaal van Lucas de Koningh (54 jaar).
“Spaarne Werkt heeft een passende match gemaakt!”
Twee jaar geleden gingen Lucas de Koningh (54 jaar) en zijn werkgever met onmin uit elkaar. Onverwacht en onvrijwillig kwam hij in de bijstand terecht. Hij werd er behoorlijk depressief van en een gecompliceerde enkeloperatie met gedwongen rust maakte dat er niet beter op.
Gelukkig herpakte Lucas zich en hij besloot zich te richten op een langgekoesterde wens om ‘iets’ met het bereiden van voedsel te gaan doen. Hij vond daarvoor gehoor bij Spaarne Werkt.
“Bij Spaarne Werkt kwam ik in contact met Pascal de Zwart en Irma Verkaaik, die mijn passie voor koken zagen. Zij kende een voor mij geschikte opleiding in Amsterdam, namelijk Cookcamp van Koks op Maat.”
Deze opleiding bleek een gouden greep en Lucas behaalde zijn diploma op niveau 2 met uitstekende cijfers.
Vol enthousiasme vertelt hij wat deze kans en terugkeer naar werk voor hem betekent.“In drie maanden tijd word je opgeleid tot minimaal keukenhulp en ontvang je een branche erkend SVH-diploma. Ik was de enige stagiair ooit die al kon koken. Mijn interesse ligt bij technisch koken, het begrijpen wat er gebeurt bij verhitting of het toevoegen van ingrediënten.”
Hij leert naar eigen zeggen (en vol humor) ook hoe je ervoor zorgt dat ‘een klant niet doodgaat’.
“Hygiëne is allesbepalend, als je met voedsel werkt. Op dit moment werk ik in een zakenhotel vlakbij Schiphol. Mijn functie is Chef de Partie, waarbij ik verantwoordelijk ben voor een deel van de warme keuken.”
Zijn werkplek is midden in het ontbijtrestaurant, waar hij persoonlijk contact heeft met de gasten.
Dagelijks bakt hij 250-300 omeletten, spiegeleieren en pannenkoeken op een hete bakplaat. Desgewenst aangevuld met champignons, kaas of andere ingrediënten. “Ik krijg te maken met nationaliteiten van over de hele wereld. Japanners zijn heel dankbaar en buigen. Hun voorkeur gaat uit naar een beetje rauwe omelet. Afrikanen zijn bang voor micro-organismen en willen hun ei juist goed doorbakken. Laatst kreeg ik een compliment van een Duitse gast: ‘you make the best omelet ever’. Geweldig om zo’n compliment te krijgen.”
Na het voltooien van de opleiding vindt iedereen gegarandeerd een baan en dat motiveert.
“Er is nog altijd een tekort aan 16.000 koks in de horeca. En nee, ik wil geen baan in een à la carte-restaurant, waar je gek wordt van de bestelprinter. Ik ben liever zelf verantwoordelijk voor een afgebakend gedeelte van een maaltijd. De functie van Chef de Partie past bij mij.”
Zijn depressie is definitief verleden tijd en hoewel Lucas tot op de dag van vandaag nog aan het revalideren is van zijn enkeloperatie, komt ook daarvan einde in zicht.
“Ik heb gelukkig geen pijn meer en het gaat elke dag een stukje beter.”
Voor de toekomst zit hij nog vol plannen, uiteraard op het gebied van koken.
“Over 5 jaar ben ik nog steeds een blije kok. Misschien werk ik dan wel in een sociaal bedrijf zoals Paswerk of in een gevangenis en begeleid ik anderen bij het koken. Of ik ben ambulant food-ondernemer, mijn toekomst ligt nog open.”
Ter inspiratie en voor zelfreflectie verwijst hij nog naar een citaat van Bob Marley:
Emancipate yourself from mental slavery;
Non but ourselves can free our minds.
Tekst: Mariëtte Peperkamp
